Μια μικρή δημοσιογραφική ιστορία από τη δεκαετία του ΄60 με πρωταγωνιστή τον Ρώσο χορευτή που μεταξύ άλλων αφιέρωσε μια πρόβα στο Ηρώδειο στον ζεν πρεμιέ της εποχής, τον Αλκη Γιαννακά.
Ο Νουρέγιεφ στους δρόμους της Αθήνας! Μην ανησυχείτε, ο εκ των κορυφαίων του 20ου αιώνα στο κλασικό μπαλέτο Ρώσος χορευτής και χορογράφος, αναπαύεται εν ειρήνη στο ρωσικό κοιμητήριο του Παρισιού και δεν θα μπει στο κόπο για μια νέα περιπέτεια στην ελληνική πρωτεύουσα. Και όμως η συνάντηση μας με τον Νουρέγιεφ έγινε – να και το πειστήριο της συνάντησης.
(adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({});
Ένα εξώφυλλο του πρωτοποριακού για την εποχή του περιοδικού Εικόνες, υπό τη γενική διεύθυνση της μεγάλης κυρίας της ελληνικής δημοσιογραφίας, της Ελένης Βλάχου. Πρόκειται για το εξώφυλλο του τεύχους με αριθμό 557 –της 24ης Ιουνίου 1966- που βρήκα και αγόρασα από παλαιοπωλείο στο Μοναστηράκι πριν από λίγες μέρες.
Στο εξώφυλλο «βλέπουμε» τη φωτογραφία του Νουρέγιεφ να κυριαρχεί και τον ίδιο να απολαμβάνει την πρόκληση που επέφερε η εν γένει παρουσία του στα αθηναϊκά πράγματα. Η φωτογραφία, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, είναι τραβηγμένη στο ανέβασμα της Οδού Βουκουρεστίου -από τη Σταδίου προς την Πανεπιστημίου- μπροστά από την είσοδο ενός μικρού υπόγειου θεάτρου που συνόρευε με το μεγάλο Παλλάς. Στη μαρκίζα αχνοφαίνεται το όνομα της ηθοποιού Κατερίνας Χέλμη.
Η λεζάντα της φωτογραφίας είναι από μόνη της ένα εργόχειρο με υπαινιγμούς που οι Αθηναίοι και οι Αθηναίες αναγνώστες και αναγνώστριες του περιοδικού Εικόνες θα χρειασθεί να εξοικειωθούν στο κείμενο της δημοσιογράφου Μαρίας Καραβία στις μέσα σελίδες του περιοδικού. Αλλά, προς το παρόν, ας μείνουμε στη λεζάντα: «Ο διάσημος Ρώσος χορευτής εντυπωσίασε το αθηναϊκό κοινό εντός και εκτός της σκηνής». Ο Νουρέγιεφ, με τα αδρά ταταρικά χαρακτηριστικά της καταγωγής του στο πρόσωπό του, με το στητό αλλά και ανάλαφρο βάδισμα του, και ντυμένος στην τρίχα να ανεβαίνει τη Βουκουρεστίου για μια επίσκεψη στα μαγαζιά της περιοχής ή στα καφέ του Zonar’s ή του Φλόκα, είναι μόλις 28 ετών – 5 χρόνια από τη φυγή του από τη Σοβιετική Ένωση. Αλλά όλα αυτά είναι πάνω κάτω γνωστά και τα βρίσκει όποιος ενδιαφέρεται σε αφθονία στο διαδίκτυο.
Αλλά με τις λεζάντες και τα εξώφυλλα παρέλειψα να αναφέρω τον λόγο που βρέθηκε ο Νουρέγιεφ στην Αθήνα τον Ιούνιο του 1966. Ο ίδιος –που προφανώς δεν γνωρίζει και δεν ενδιαφέρεται για το ποιος είναι στην κυβέρνηση και ποιοι στηρίζουν αυτή την κυβέρνηση- αρκείται στο να είναι ο αγαπημένος σταθερός παρτενέρ της Μαργκότ Φοντέυν που μαζί με τα Βασιλικά Μπαλέτα του Λονδίνου κατέφθασαν για τέσσερις βραδιές στο Ηρώδειο στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Ετσι και αλλιώς οι φωτογράφοι δεν ψάχνουν να βρουν τον πρωθυπουργό Στέφανο Στεφανόπουλο –την κυβέρνηση των προερχομένων από την Ενωση Κέντρου του ανατραπέντος νικητή των εκλογών του 1963 Γ.Παπανδρέου που στηρίζουν με την ψήφος τους, το κόμμα της ΕΡΕ (με επικεφαλής τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο) και το Κόμμα Προοδευτικών του Σπύρου Μαρκεζίνη- στις κερκίδες του Ηρωδείου. Αρκούνται στα στιγμιότυπα με τη Μαρία Κάλας και το ζεύγος Κένεντυ – του Ρόμπερτ Κένεντυ.
Η δημοσιογράφος Μαρία Καραβία παρακολουθεί τον Νουρέγιεφ ήδη από το αεροδρόμιο και δεν τον αφήνει από τα μάτια της: «Ο Νουρέγιεφ (φορούσε) πηλίκο και ναυτική φανέλα κλειστή ως ψηλά τον λαιμό. Είχε τα μαλλιά του μακριά κατά το πρότυπο των Μπήτλς –πιο μακριά από κάθε άλλη φορά- και είχε αντικαταστήσει την ευαίσθητη ματιά του αγριμιού με την υπεροπτική αδιαφορία ενός ενδόξου». Παρά τις φωτογραφίες των μελών της βασιλικής οικογένειας, του αρχηγού της ΕΡΕ Παναγιώτη Κανελλόπουλου αλλά και των επισήμων όπως ο Ρόμπερτ Κένεντυ και η Μαρία Κάλας που βρέθηκαν στις κερκίδες του Ηρωδείου, το περιοδικό ενδιαφέρεται περισσότερο για τη ζωή του Νουρέγιεφ στην Αθήνα. Σε μια λεζάντα μιας ιδιαίτερα αποκαλυπτικής των πρωινών ενασχολήσεων του ασπρόμαυρη φωτογραφία διαβάζουμε: «Με πράσινο “τόπλες” ενεφανίσθη ο Ρούντολφ Νουρέγιεφ στο Ολυμπιακό Κολυμβητήριο. Ενας σμήνος από απαιτητικούς νεαρούς μαζεύτηκε αμέσως γύρω από τον διάσημο χορευτή, ζητώντας του αυτόγραφα(…)».
Και ας κλείσουμε με ένα μικρό απόσπασμα από το κείμενο της Μαρίας Καραβία: «Αλλά ο Νουρέγιεφ περνάει μια κρίσιμη καμπή. Την οριστική του ανεξαρτητοποίηση από τη σιδερένια πειθαρχία των ρώσικων χορευτικών συγκροτημάτων και το ηδονικό βύθισμα στην ανήσυχη και έντονη ζωή της Ευρώπης. Οσοι τον θαυμάζουν διερωτώνται αν η ζωή ή ο χορός θα κερδίσουν την ιδιοφυία του. Για την ώρα θεωρεί δικαίωμα του να φανεί αγενής, να σταματήσει την κυκλοφορία για να χαζέψει από το αυτοκίνητο τη βιτρίνα ενός μαγαζιού. Μπορεί να απαντήσει σε μια ερώτηση με λόγια ή με βρυχηθμούς. Ισως γιατί ξέρει πως είναι σε θέση να αποζημιώσει τους Ελληνες φίλους του, χορεύοντας μέσα στο χρυσό ηλιοβασίλεμα –η πρόβα ήταν αφιερωμένη στον Ελληνα ηθοποιό του κινηματογράφου Αλκη Γιαννακά! – όλους τους ρόλους της “Μπαγιαντέρας” με μια έμπνευση αληθινά θεϊκή».
Για όλους όσους αγνοούν λόγω ηλικίας τον Αλκη Γιαννακά θα χρειασθεί να σημειώσω ότι ήταν ένας ζεν πρεμιέ της εποχής – άλλοι τον θυμούνται ως συνοδό της ιδιότροπης ζηλιάρας Καίτης Λαμπροπούλου στη σκηνή του δικαστηρίου στη ταινία «Σωφερίνα» με την Αλίκη Βουγουκλάκη (το «χρυσό ΠΠ» όπως υποστήριζε η Λαμπροπούλου) και άλλοι ως το «Ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη». Οσο για την «Μπαγιαντέρα» είναι το περίφημο μπαλέτο του Λούνβικ Μίνκους που πρωτοπαρουσιάστηκε στο θέατρο Μαρίινσκι της Αγίας Πετρούπολης το 1877 σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία.
Ο Νουρέγεφ το ξαναθύμησε στη Δύση και το μπαλέτο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην Αθήνα το 1966 με τον ίδιο και τη Μαργκότ Φοντέιν στους ρόλους του πρωταγωνιστικού ζευγαριού. Οι δύο τους δεν ήταν η πρώτη φορά που έρχονταν στην Αθήνα. Το αρχείο των Ελληνικών Επικαίρων μας αποκαλύπτει και μια άλλη εμφάνιση τους το καλοκαίρι του 1963 – μόλις δύο χρόνια από την αυτομόληση του από τη Σοβιετική Ενωση και ένα χρόνο μετά τη μετάβαση του στο Λονδίνο και την ένταξη του στα Βασιλικά Μπαλέτα και την απαρχή της συνεργασίας του με τη 19 χρόνια μεγαλύτερη του Μαργκότ Φοντέϋν.
via Blogger http://ift.tt/1INMN3Y
Photos of Greece 